Rozdział 5

-Pytałem Cie o której masz zamiar dzisiaj wrócić?
-Nie wiem, a co?-spytałam ze zdziwieniem.
-Bo wczoraj wróciłaś późno. Boję się żeby nikt Ci nic nie zrobił.
-Ale nie masz się o co martwić, nie byłam sama- powiedziałam bezmyślnie.
-A z kim byłaś ?
-Z... z... no ze znajomym- kurcze co ja robię sama się wkopuje.
-A znasz go dobrze? Bo jeśli nie, to masz się z nim nie spotykać - powiedział z przejęcie w głosie, zdziwiło mnie to bo od kiedy się o mnie martwi.
-Co Cię to interesuje?! Nic mi nie zrobi ! Nie martw się o mnie tylko za interesuj się swoim najstarszym synkiem, który wrócił bardzo późno do hotelu.
-On jest już dorosły.- Wtrąciła się mama.
-A ja nie jestem już małym dzieckiem i nie byłam na żadnej imprezie tylko po prostu na spacerze!
-A skąd mamy mieć pewność, że nas nie okłamujesz? Znamy już twoje wybryki- powiedziała mama.
-Mówię prawdę. Nie mam zamiaru się z wami dzisiaj kłócić. Przecież mamy ferie i jesteśmy rodziną to powinniśmy sobie ufać, a nie wy się tak zachowujecie.- Powiedziałam, a raczej wykrzyczałam.Potem zabrałam kurtkę i nie zwracając na to, że jestem w moich vansach wybiegłam z budynku. Słyszałam jak krzyczeli ale nikt nie wstał od stołu i nie wyszedł za mną. Chodziłam tak przez jakiś czas i myślałam nad wszystkim. Nie dawała mi spokoju jedna myśl ,,Czemu to ja jestem zawsze najgorsza w oczach moich rodziców? " No dobrze parę razy zdarzyło mi się złamać prawo ale to nic takiego i w końcu mi nic nie udowodnili. A Maks on cały czas coś robi, np.wracał pijany to znaczy przynosili go ledwie żywego, a kochana mamusia na drugi dzień biegała wokół swojego synka i dopytywała czy czegoś mu nie brak. Ja nigdy nie miałam tak dobrze, gdy raz wróciłam trochę pijana zostałam skarcona. W moim przypadku wystarczy, że tak jak wczoraj wrócę później i już zaczyna się wielka kłótnia. Jedyną osobą , która mi pomaga gdy mam kaca po imprezie albo jestem chora jest moja kochana babcia. To znaczy była taką osobą bo pół roku temu zmarła, bardzo to przeżyłam. :( No ale cóż jakoś się pozbierałam, pomógł mi w tym Karol. On jako jedyny za interesował się mną, chociaż wtedy nie dopuszczałam nikogo do siebie. Karol nie odpuszczał i w końcu się do siebie zbliżyliśmy dlatego teraz tak go lubię. Z myślenia wyrwał mnie dźwięk dzwoniącego telefonu z niechęcią wyjęłam go z kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz. Był to Karol, jak by moje myśli go przywołały. Odebrałam i nie zdążyłam wydać z siebie ani jednego dźwięku bo on zaczął mówić ze zdenerwowaniem ale można było usłyszeć zmartwienie w jego głosie. Ta mieszanka oznaczała że jest źle.
-Karolina co ty odstawiasz !? Gdzie jesteś? Martwię się o Ciebie.Wybiegłaś tak nagle. Wołałem Cię, nawet za Tobą wybiegłem ale już nigdzie Cię nie było widać.
-Nie denerwuj się chodzę po mieście, muszę trochę ochłonąć.
-No ale jest zimno, a Ciebie nie ma już od dwóch godzin- teraz w jego głosie dostrzegłam tylko troskę.I nie mogłam uwierzyć, że już tyle czasu minęło od mojego wyjścia z hotelu.
-Nie ma o co się martwić niedługo powinnam wrócić. A jak by rodzice się pytali to im powiedz że będę późnym wieczorem ale wątpię że za interesują się czarną owcą w rodzinie.
-Nie przesadzaj. Na pewno zastanawiają się gdzie jesteś. Proszę wracaj.
-Na razie nie. Przepraszam. Obiecuje że nie długo wrócę i nie martw się. Miłej zabawy. Paa.- Powiedziałam to, a następnie szybko się rozłączyłam. Nie chciałam słuchać go dalej bo wiem że by mnie nakłonił do powrotu albo powiedzenia przy najmniej gdzie jestem. A ja po prostu nie miałam na to ochoty jak na razie. Szłam przed siebie, wbijając wzrok w chodnik. Przypominałam sobie wiele rzeczy. Łzy zaczęły mi spływać powoli po policzkach i w pewnej chwili poczułam że w coś, raczej kogoś uderzyłam. Ta osoba trzymała mnie w ramionach i w pewnej chwili usłyszałam głos.

***

Dziękuje za pomoc mojej przyjaciółce :* 

Gdyby nie ona to ten rozdział nadal by był w moim zeszycie.

Ostatnio mam lenia i nie chce mi się przepisywać tego wszystkiego.

No ale już jest piąty i szósty w połowie napisany. 

Następny w przyszły weekend. 

Pamiętajcie o mobilizowaniu mnie komentarzami bo to jest miłe i zachęca mnie do pracy.

Życzę miłego weekendu : )

***